Een mooi initiatief, het PhotoBrussels Festival. Een hele maand fotografie in onze hoofdstad. Als fotograaf een niet te missen evenement dus.
Dinsdag 6 februari. Laat dat zowat de enige dag geweest zijn dat we ons konden vrijmaken om het PhotoBrussels Festival te bezoeken. Niet goed wetende waar te beginnen, hadden we onze zoektocht vooraf aangevat op de website. Over een kl*** website gesproken. Wat een frustrerende zoektocht was dat, zeker wat openingsdagen en -uren betreft. Met goede moed en onder het motto ‘we zien wel’ vertrokken we uiteindelijk — onwetende wat de dag brengen zou — vanaf het Centraal Station.
Parlement francophone bruxellois
Onze eerste stop: over Belgisch absurdisme gesproken. De ingang van de expo, Rue du Lombard 77, bleek nagenoeg hermetisch gesloten. Daar werden we, met de deur op een kier, door een wat nerveuze receptioniste doorverwezen naar wat verderop. ‘Il faut se presenter au n° 69.’ Mooi getal, dus allen daarheen. Daar aangekomen werden we onder het waakzame oog van MP’s gescreend: eerst identiteitskaart inlezen, vervolgens een bezoekersbadge opgekleefd krijgen. ‘Attendez, quelqu'un viendra vous chercher.’ En daar kwam diezelfde nerveuze receptioniste ons begeleiden naar n° 77. Om maar te zeggen, open deur hielden ze niet bepaald. We kwamen voor Eric Ostermann. Die Brusselse ket hadden we al vaak op socials zien passeren, maar we wilden ook eens wat prints van naderbij inspecteren. Eric toont ons zíjn Brussel in sterke zwart-witbeelden. Degelijk afgewerkt, veelal een klassieke symmetrische compositie maar ook met verrassende standpunten en reflecties in waterpartijen. De locatie — au parlement francophone — bracht extra luister.
Studio Baxton
Volgende halte: Studio Baxton. Voor wie interesse heeft in analoge fotografie en alle toebehoren is dit the place to be! Drie fotografen exposeren op de bovenverdieping: een lange, smalle gang, maar o zo harmonieus ingericht. De fotografen zorgden hier voor een persoonlijke invulling, met snapshot-achtige dagboekfoto’s. Zeer verrassend!
Galerie Le Fell
Op naar Galerie Le Fell, een expo over surrealisme. De hedendaagse fotograaf Stéphane Fedorowsky gaat er in dialoog met de meesters van het surrealisme, zoals Man Ray en Marcel Mariën. Leerrijk en boeiend met een extra toetje: Stéphane Fedorowsky himself deed voor de gelegenheid dienst als galerijhouder en gaf ons met plezier een inkijk in zijn werk.
Galerie Gomis
In de Lebeaustraat ontdekken we Galerie Gomis, een kleine galerij met werk van overwegend Afrikaanse fotografen, kleurrijk en levendig zoals we Afrikanen kennen. Met een hoog carpe diem gehalte.
A Little Gallery
Iets verderop in diezelfde Lebeaustraat trekt een grote foto meteen onze aandacht: het is er één van Didier Engels, met echo’s van Marcus Lyon erin. Een uithangbordje vertelt ons bovendien dat ook hier iets te zien valt in het kader van het festival, maar daar is geen spoor van terug te vinden in de brochure.
Binnen ontdekken we Mar Villapalos die apocalyptische post-industriële restanten van onze stedelijke omgeving exposeert, en Charles Chojnacki met zijn kleurrijke, gestileerde stadslandschappen, met eenzame silhouetten. Als tegengewicht voor die kleurrijke tableaus zijn er de abstracte zwart-wit urban landscapes en stillevens van Françoise Lerusse. Ten slotte José Azagra, onze gastheer van dienst, met zijn tactiele en subtiele studies die de grens onderzoeken tussen tekenkunst en fotografie. Sterk.
Wat een toevallige maar fijne ontdekking. Abstract, uitgepuurd, zowel kleurrijk als strak zwart-wit maar alles perfect in balans. A Little Gallery: klein maar groots. Zeker niet te missen!
Zo zie je maar, een dag die enigszins frustrerend was begonnen, mondde toch nog uit in verrassende ontdekkingen. Een goede raad als je een dag BrusselsPhoto plant: ga niet op maandag, niet op dinsdag, en ook niet op woensdag — niet alle deelnemers zijn deze dagen genegen om hun deuren open te gooien.